Benim ışıldamaktan hiç yorulmayan, hiç usanmayan güneşlerim var ve onların hemen yanında da kara bir deliğim... Hani şu yok etmeye meraklılar vardır ya işte ben onlara kara delik diyorum. Bağlarını koparmaktan ürkmeyen, yalnız kalabileceğine inanmayan, ne dersen de bildiğinden şaşmayan, koduğun yerde otlayan kara, kapkara delikler. Her geçen gün bende oluşturdukları siyah lekelerle unuttuğum yüzlerin, sözlerin, hafızamdan silinen seslerin sayısı artıyor. Güneşlerim gençleştirir benim ve gün gelecek artık yaşlanmadan yaşayacağım ben. bu kararıma sadık kalmak için de kara deliğimi hayatımdan çıkaracağım. Aydınlık gezegenlerde yaşamaya başlarım, yormayacak uğraşlar edinirim ve hatta yeni güneşlerim olur, ben yaratırım onları da diyorum. Kara deliğim onları yutmadan yok olurum ortadan, güneşlerimi de alır kara deliğimden uzaklara giderim. Kara deliğim de kendine yutacak başka şeyler bulur belki ya da başka kara deliklerle birleşip büyür kendi çapında. Umrumda da değil zaten! Yeter ki aydınlığımı yutmaktan, herşeyimi elimden almaya çalışmaktan, güneşlerimin ışığını sömürmekten vazgeçsin. Siyahımı seviyorum belki evet ama fazla karanlık olmadı mı artık? Hem ben beyazı da seviyorum ve ışığı da...
Işığın yarattığı renklerle beyazlarıma bürünmeme az kaldı. Bekle kara deliğim ÇOK YAKINDA ÇİÇEKLERLE VE BEYAZLARLA GÖRÜŞECEĞİZ!!!
12/10/2010
N.U.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder