Eski mektuplar vol 3.

Ben… Ben bambaşka bir şeyim. Dünya gibiyim. İçim ateş dışım kaya. Gözyaşlarımda şelaleler, göller, denizler var. Ben… Hep istenen ama istediği gibi, istediği kişi tarafından istenmeyen biriyim. Hep sevilenim ama sevdiğimin sevmediğiyim. Güzelim, kendime sinirliyken çirkinim, aynada yanımda duranla güzelleşip çirkinleşirim. Tek başınayım etraf hep kalabalıkken daha da tek başına hem de. Gülüyorum gülerken gözlerimden yaşlar akıyor. Gülerken ağlıyorum, gülmekten ağlamıyorum. Gözyaşlarım duygularımdan geliyor anlık hissedilenlerden değil. 

Ben… Başkasının ellerini kullanıp bileklerimi kesiyorum. Başkasının aklıyla düşünmeye çabalıyorum. Ölmekten değil onsuz ölmekten, ömrümce onsuz kalıp ölememekten korkuyorum. Zaten gözlerim de açık gidecek biliyorum. İyi ama sahte dileklerle anılmak istemiyorum, gerekirse arkamdan sövülsün ama hisler hep gerçek olsun istiyorum. Yorgunluğu seviyorum derdi tasayı unutturan o yorgunluğu. Tatil değil çalışma istiyorum bu yüzden alabildiğine çalışmak istiyorum. Aklımdan çıkmasın dediklerim zaman zaman aklımdan uçsun gitsin istiyorum. Ben istemedikçe dönmek isteyen de dönmesin istiyorum. 

25 Temmuz 2009

N.U.

Eski mektuplar vol 2.

Yakıyo kavuruyo artık beni bu kalp sancılarım. Her şarkı sen, her şiir sen… Yeter aklımdan çık, kalbimden çık artık çünkü dayanacak gücüm kalmadı. Tükettim hayallerimi, isterdin ki çocuklarım olsun evde “anne” diye bağırsınlar. Bilmiyorum…Onları bile senden çok sevebilirmiyim bilmiyorum. Her nerdeysen, nasılsan senden tek bi ses bekleyerek geçiyo benim hayatım. 1 sene 17 gün oldu ve ben hala hergün seni görmeden, sadece düşünerek sana daha çok aşık oluyorum. Gitmiyosun gözümün önünden. Belki başkasının oldun bile. Midem bulanıyo kendimden. Bi başkasının elini tuttuğun anda belki de ben seni düşlüyorum. Başkasıyla sevişiyosun ben uyuyamıyorum hayalinden kurtulup yatağımda kalkıp bunları yazıyorum. Aşkın herşeye dönüştüğünü gördüm ben senden sonra. Tek bir şeye dönüştüremedim bu laneti…NEFRETE… şefkate, acımaya, hayale, hayaletlere, halüsinasyona, baş ağrısına, kalp sancısına en son da acıya dönüştü bu içimdeki… Ama nefrete hayır!! Beklentilerimi gömdüm bitanem. Ne ailem olsun istiyorum, ne çocuklarım. Sensiz olacaksa ne anlamı var. Yarın doğum günüm…Sensiz geçicek 2. doğum günüm… Biran önce bütün doğum günlerim geçsin ölüm günüm gelsin artık. Her sene sensiz yaşlanacaksam ne anlamı var. Yok etseydin ya beni de giderken kendini yok ettiğin gibi… Bende kendi hayatımdan senin gibi arkama bakmadan çıkıp gitseydim, gidebilseydim keşke. Yorgunum. Sanki 1 senede 40 yıl yaşlandım. Senin ayak bastığın yerlerden kaçıcam. Buralardan, senden kaçıp gidicem. Amerika, İngiltere, Rusya, dünyanın bi ucu, kutuplar, fizan ya da cehennemin dibi. Gidiyorum aşkım durdur beni. Yalvarırım… Daha ne kdr aynı gökyüzüne bakıyoruz en azından diyip mutlu olmaya çalışırım, buna daha ne kdr dayanırım bilmiyorum. Durdur beni, dön gel artık. Adını her andığımda kalbim acıyo, dön ya nolur dön… Hiçbir acıya benzemiyo aşkım bu. Hiçbir hastalığa benzemiyo, ölümcül acı veriyo ama öldürmüyo. Süründürüyo ama almıyo canını insanın. Yarım yaşıyorum. Söktün aldın kalbimi, uzağa götürdün. Onsuz bile yaşıyosam bil ki belki bir gün gelirsin umudum hiç bitmediği içindir… Ben bu aşkla seni geri getiremiyorsam demek ki yeterince sevemedim dicem. Ama bi insan daha ne kadar sevebilir aklım da almıyo. İçinde senin olduğun tek bir kötü rüya beni günlerce alt üst etmeye yetiyo. Sen iyi misin, mutlu musun, ne haldesin bilmeden benim aldığım nefes bana nasıl yetsin? Sen benim olmasan da olur herşeyim. Yüzünün güldüğünü bi bilsem. Güldüren bi başkasıysa bile ben ona ancak teşekkür ederim. Senin seçimin ben olamadım der hayatından çıkar giderim. Ama bi merak etsen ne durumdayım diye, bana bi gelsen. Ya da benim seni merak edip uyuyamadığım her gecede Allah bana bi işaret yollasa, sevdiğin iyi dese. Ben başka ne isterim. Ah sen bilmiyosun!! Yakıyo, kavuruyo beni bu kalp sancılarım. Her şarkı sen, her şiir sen aşkım…

18 Mayıs 2010

N.U.

Eski mektuplar vol 1.

“O”nu tanıyalı 1 sene 9 gün oldu…

Ne yazacağımı bilmiyorum. Bu şekilde başlayan o kdr çok mektubu yarıda kestim ki! Belki bunun da sonu gelmez bu yüzden çok da önemli değil aslında. Sadece olur olmaz yerlerde aklıma gelmenden bıktım. Birgün tekrar karşıma çıkacak mısın bunu bile bilmiyorum. Bu gün dolmuşa bindim. Eve gelene kadar aklımda o kdr saçma bir anı canlandı ki inanamadım. Sana adınla hitap ettiğimde “Sensin o” derdin ya işte o zaman aklıma geldi. Sana ya aşkım demeliydim ya hayatım ya bitanem vs vs. Ya şimdi ne demeliyim? Umutsuzluğum, mutsuzum mutsuzluğum…Hayatımın ışığını tek üflemeyle söndüren lanet herif, Allah’ın belası ya da geberesice…?Peki anlamadığım, söylemem gereken bunlarken neden içimden hiç gelmiyor? Belki de evlendin…Nasıl dayanırım, nasıl toplarım kendimi? Askerdeyken hayatlarındaki insanı unutmazmış erkekler. Ben senin hayatında sadece öylesine bir insan bile değildim. Elindim, kolundum, ayağındım, tutunacak dalın, sıcak yuvandım, evindim…Herşey benim için neden senin için olduğu kadar basit olamıyor? Anlayamıyorum, sanırım zekam geriledi. Ya da aslında hep hayaldin, halüsinasyonlarımdan biriydin. Ama ya senle tanışanlar? Yoruldum seni düşünmekten, yoruldum bir aşk yaşadığımı ve bu aşkın içinde tek başıma debelenirken, senin orda bensiz mutlu olma olasılığını, bunun yüzdesini, olabilitesini hesaplamaktan. Sayende matematiğe alıştım. Dilim varmıyo beni hiç sevmemişti demeye. Keşke gerçekten bilebilseydim ne hissettiğini. Bende kendimi zayıf sanırdım, 2 damla kan kaybedince yerimden kalkamazdım. Bıraktığın yara kabuk bile bağlamadı, hala oluk oluk kanıyo. Keşke öldürse ama onu bile yapmıyo. Kanımda sorun mu var acaba?Pıhtılaşmıyo… doktora gitsem çare bulur mu seni kafamdan atmam için? Belki de kabus kapanı mı ne ondan almam lazım. Numaranı telefondan silerken ne kadar unutkan olduğumu bile unutmuşum. Sanki Allah’ın takdiri bu. Senle ilgili herşey burada, yanımda, hergün tekrar canlanıp yaşanırken, seni aramak için çevirdiğim numara hafızamdan silinmiş. Yüzün hep gözümün önünde, alaylı bakışların, sana sevgimi gösterince “tamam şımarma” diye bıyıkaltından gülüşlerin, ellerin, tırnaklarının üstünü kemirişin, ağzını fazla açmadan konuşuşun, bu son şansın diye tehditlerin, askeriyenin önünde beni öpmemek için kendini tutuşun, dudaklarıma sonra da gözlerime bakıp sonra “görüşürüz hayatım dikkatli kullan hız yaptığını görmiyim, tepeden bakıcam gidişine”diyip gidişin, hastaneye her geldiğimde seni camda beni beklerken buluşum. O gidişlerini bilmiyorum kaç kez seyrettim. Arkana dönüp mutlaka bakardın hem de birkaç kere.”Emredersiniz komutanım” ya da “Emredin komutanım?” Ne kadar gülmüştüm o hikayeye. Gözyaşlarımı yanağımda yakalayıp öpmüştün. Kızınca hiçbi şey istemezdin “İstemiyorum anlamıyo musun?” “Ölsen de umrumda olmaz böyle davrandığın sürece.” Keşke yakmasaydım msj defterini. Söz yüzüğünün lafı geçmişti. “Bu burda kalamaz, öğle aranda git yüzük beğen. Erkeğim beni istiyo de sanane de kuyumcuya.” “Bana böyle bakma içim acıyo” demiştin. Ağlamak yoktu hiçbir zaman ama her gidişinde ağlardım. Uyurken horlardın hiç durmadan ama ben uyumasam da olurdu kıyıp kaldıramazdım. Yetmiyorum sana derdin ama hep yettin. Babamı tartışırdık. Sevmeyeceğini düşünürdün herkesten farklı olarak. Onun seni sevmeyeceğini değil senin onu sevmeyeceğini. Ama anlaşmıştık sevmek şart diildi saygıda kusur etmek yoktu ne de olsa o  BENİM babamdı. Küstüm hayata, inan ot gibi yaşıyorum. Ben seni hala seviyorum. O kadar zaman oldu ama hala resmine bakmadan uyumuyorum. Bu ölene kdr böyle olacak, acım hiç dinmeyecek ve artık alışkanlık olacak ve farkettiysen hiç dön demedim çünkü dönme istemiyorum. Karşıma çık ve sana olan bu kuvvetli bağ, bu bitmek bilmeyen aşk, bu kanayan yara hiç yokmuş gibi davranıyım yeter bana, gör o kör gözlerinle seni artık sevmediğim yalanını ve buna seni gerçekten inandırıp öyle devam ediyim hayatıma. Aklının bi ucunda varsam bile o an at beni ordan. Sensiz olduğumu ve yine senden önceki o hiç de senin tarzın olmayan insan olduğumu gör ve hayatımdan öyle git herşeyim...

30 Kasım 2009

N.U.

TUTTUM NEFESİMİ

Tuttum nefesimi… O gün, o çok sevdiğim, seninle günlerimi geçirdiğim, her bir yerinde izin olan evin mutfağında tuttum… Sensiz kalmaya 5 kala, sen bağırırken ben içimden çığlıklar atıp sana susarken tuttum nefesimi.

Biliyordum bir daha nefes alamayacaktım. Biliyordum alsam da zaten yetemeyecekti o nefesler bana sensiz, o yüzden tuttum nefesimi. Sen benim yerime de nefes al diledim, sen benim yerime de yaşa. En azından bu aşkın bir şahidi yaşasın, bu aşk da onunla beraber yaşasın, hayat sürsün bir yerlerde diye tuttum nefesimi.

Benden başka bir ben daha vardı ki sensizliği kabul edemeyen, ona teslim ettim ben kendimi. Onunla yaşadım aşkı hep seni düşünerek, geçmişteki o güzel diyebileceğim sayılı günlerde yaşadım aşkı. Ve hep sen vardın her zerremde kesip atamadım kalbimi göğsümden. Kendimi yok edemedim. İstemedim, denemedim değil; sadece ilk kez bir şeye gücüm yetmedi belki de… Ya da beceremedim diyelim.

Başkasının olduğunu gördüğüm gün gözlerimle, o gözler benim olmasın, o senin için atan kalbe sinyaller göndermesin istedim. Aklımda inanmayı reddeden bir lob var işte o beni ayakta tuttu en çok nefes almaya ihtiyacım olduğu zamanlarda. Bırakmadım nefesimi, son nefesimdi o tutmam lazımdı. Ölürken verecektim nasıl olsa son kez, sensiz… O zamana kadar alırsam o nefesler yakardı benim ciğerlerimi…

Sensiz olduğuma inanmıştım da başkasının olmana inanmak o kadar zordu ki aklım gördüğüm gerçeklere direndi kıyasıya. Bir gün aklımı kaçırdım, onca sene beraber yaşadığım başka bir şeyi daha kaybettim. İyi ki de kaybetmişim bu gerçekle yaşamam öyle zordu ki yine aklım doğru kararı verdi ve beni terk etti. Aynı sen gibi… Seninki de sana göre doğru karardı belki. Ben de istedim senin gibi hayatıma devam etmeyi ve reddettim duygularımı herkese karşı. Sadece çok iyi tanıyanlar anladı gözlerimden var olan aşkın gerçekliğini. Sadece yakınımdakiler gördü kalbimin gözlerime yansıttığı akamayan gözyaşlarını…

4 sene sonra bir Kasım ayında bıraktım nefesimi… Senden sonra suni nefesler almaya çabalarken birden derin derin çektim içime senin hiç var olmadığını düşündüğüm sevgini. Yaşama sebebime kavuşmanın sevinciyle derin derin nefesler alıyorum. Seni çekiyorum içime, senin şehrinde bu sefer gökyüzüne bakıp aynı gökyüzü altında olduğumuza şükretmeye gerek duymadan. Tam da yanımdayken… Kokunu çekiyorum kanlı, canlı, her şeyinle yanımdayken. İşte tam da şu an yine o inanmayı reddeden aklımın azizliğine uğruyorum. Merak ediyorum hem de çok. Ben şizofren miyim? Yoksa sen gerçek misin? Gerçekten elimi mi tutuyorsun? Öpen sen misin beni yoksa yine hayalin mi? Yanılsamalarımdan biri olman mümkün mü? Bunca zaman iteleye kakalaya kalbimin küçük bir odasına küçük bir çocuk gibi zorla sığdırıp kilitlediğim o büyük aşkı, varlığına inanıp salıvermeli miyim? Salıverirsem bize düşman olup zarar verir mi? Özgürlüğü bunca zaman sonra eline geçirirse beni de ele geçirir mi? Başıboş kalıp çıldırır mı? Kafamda böyle çılgın sorularla yine de mutlu uyuyorum geceleri… Gün içinde sesini duymanın, seni görebilmenin mutluluğuyla… Unutmuşum mutluluğu… Döndün mutluluğum, iyi ki döndün, iyi ki varsın, iyi ki ilk gördüğüm saniye sevdim ben seni. Sevdiğimi bütün dünyaya duyuracağım günü sabırla bekliyorum. Arkamdasın biliyorum, sana yaslanmak çok güzel… Seni hep sevdim bunu bilmeyen bir sen vardın… Artık biliyorsun…

N.U.

19/11/2012