Keşke sevince düşünce şekli en küçük ayrıntısına kadar karşındakinin kafasına yüklenebilseydi, öğrenilebilseydi yeni bir dilmiş gibi... Çünkü bir şeyleri kimseyle oldurmak için uğraşmamış bir insanın oldurmak için uğraştığında olduramaması o insanın en büyük başarısızlığı gibi... X kişiler her zaman bir ayrıntı gibi, kimse olamadı senin gibi...Fakat yine ayrıntı olarak kalan o X kişiler sanki bize dert, sanki hala varmışlar hayatımızda gibi... Herkes hayatına devam ederken, biz mutluluğun sembolü haline gelmişken insanların gözünde, sadece bizim bildiğimiz bir gerçek var ki o da "İpleri koparmanın bir yolu varmış gibi"... Kopmaması için uğraştığımız ip sanki bazen mumdan yapılmış gibi... Üzmemeye and içtiğim insan her defasında öyle bir davranıyor ki, sanki ben onu üzmek için yeminler etmişim gibi... Halbuki varlığını bile kabullenip, bir kenarından izlediğim, karışmadığım benden ayrı bir hayatı var onun, öyle ki ben bir misafir gibiyim, bir sığıntı gibi... Yine de üzmemek için and içtiğim o adam bunu görmez gibi... Zaten yolunda gitmeyen şeyleri iyice çığrından çıkarmamak için söylediğim pembe yalanlar onun için hayatımızı çöpe atmanın eş anlamlısı gibi... Bazen bir şeyler hep olmayacak duaya amin demek gibi... Kendini anlatamamak devası olmayan bir kanser türü gibi... Yıllarca sevip hiç tanışamamak zeka geriliği gibi... Bahtsızlığa karşı durmak dev dalgalara karşı toprağa kökleriyle tutunmaya çalışan ufak bir fidanın çabası gibi...
Bu aşk gerçekten talihsiz gibi... Hüzünlü şarkılar hep bizi anlatır gibi... Benden geçmen yakın gibi...Sensizlik yine göründü gibi...Ölüm bir nefes kadar yakınımda gibi...
07/11/2013
N.U.
